Bewustzijn

Wat is het toch dat me steeds zo triggert in mensen? In mens zijn? Het antwoord dat ik daarop steeds vaker geef is: het unieke bewustzijn dat we als mensen hebben. Het is zo'n verfijnd samenspel van hart, hoofd, zintuigen, gevoel. Het lijkt ook wel dat we ons dat de laatste tijd weer steeds meer beseffen. En hoe geweldig is dat. We leven in een tijd waarin we al die unieke kwaliteiten meer mogen, kunnen en misschien wel moeten gaan gebruiken...

Bewuster leven en werken
De wereld heeft de afgelopen decennia een ongelooflijke ontwikkeling doorgemaakt. We staan op een punt dat we daadwerkelijk tijd hebben om na te denken over wie en wat we zijn. Het bijzondere is, dat die tijd daar nu ook rijp voor is. Om vraagt zelfs. Het valt samen, en zou dat toeval zijn? We stappen in een fase waarin bewuster leven en werken nodig lijkt. Dat is nieuw, spannend en vooral ook leuk. Er zijn geen grote pilaren en richtingen meer die ons vertellen wat we moeten, de veiligheid van 'het bedrijf waar je je leven lang werkt' verdwijnt en zelfs de tot iconen verheven grote merken als Apple, Nike of Starbucks, geven niet meer de vervulling van wie je bent. Je moet, nee mag, het helemaal zelf doen. Zijn wie je bent.

Zien wie je bent
Wie ben ik dan, waar kom ik vandaan, en wat heb ik toe te voegen? Het zijn de vragen van het nu. Het gaat voorbij aan kwesties als welke politieke kleur je hebt, welk geloof je dient, welke sport je doet of waar je je boodschappen haalt. Die omlijnde inrichting van ons leven verdwijnt, een vloeiend netwerk dat continu beweegt verschijnt. Hoe duidelijker voor jezelf is wie jij daarin als mens bent, hoe sterker je ook zichtbaar wordt voor de ander. Meebewegend knooppunt, verbonden in het net. Het vraagt bewustzijn en brengt connectie. Als je in volle bewustzijn kunt gaan zien wie je bent, zul je ook gaan zien wat je toe te voegen hebt. Jouw bestemming, dienstbaar aan het geheel.

Uniek én onderdeel van het geheel
Hoe doe je dat? Het is liefdevol loslaten wat was, niet vergeten of verguizen. Waar we vandaan komen geeft ons bedding. Loslaten in dat besef brengt je terug naar je essentie en naar het vinden van je bestemming. Bewustzijn helpt daarbij. En dat wordt ergens ook al breed gevoeld. Sinds paar weken ben ik erop gaan letten, en steeds vaker komt het woord voorbij, in allerlei ontwikkel contexten en maatschappij vraagstukken gaat het erover. Bewustzijn. Het verbindt ons met ons innerlijke zelf én met onze externe rol in de samenleving. Ik én wij. Uniek én onderdeel van het geheel. Een verschuiving van ego naar eco. Als dat is wat de huidige tijd brengt, kan ik alleen maar zeggen: wat een heerlijke crisis is dit. Let's use it wisely. Grow to let it flow, flow to let it grow...


Aan de slag met werken vanuit bewustzijn? Dat kan! VanWaar is een bureau gespecialiseerd in training, coaching en procesbegeleiding op dit terrein. Interesse? Neem gerust contact met ons op via wijvanwaar@gmail.com We gaan graag met je in gesprek.

De mythe van beleid

Beleid "Vogelaarwijken" mislukt
De kranten staan vol. Uit onderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau blijkt dat het rijksbeleid voor de Vogelaarwijken niet heeft gewerkt. Miljoenen in een bodemloze put. Op de social media buitelen de voor en tegenstanders over elkaar heen, om te ontkrachten of te nuanceren wat er in het rapport staat of juist om gelijk te halen en alle inzet als verspilde energie uit te vergroten.

En ook ik kan het niet laten er een blog over te schrijven. Graag belicht ik echter een onderliggend fenomeen. Het gaat me niet zozeer om het werk in de wijken te huldigen of te ontkrachten en daarmee de rapportage te omarmen of juist tegen te spreken. Ik heb zelf jaren in Rotterdam Zuid in en aan Vogelaarwijken mogen werken en kan niet anders zeggen dan dat beide kanten waar zijn. Mijn zorg zit een laag dieper. Het is de mythe van beleid die me activeert iets te schrijven.

De maakbaarheid voorbij
Het is heel vervelend voor alle hoogopgeleide beleidsdenkers die, en dat meen ik oprecht, met beste bedoelingen en goede ideeen proberen beleid uit te werken dat dan vervolgens 'uitgerold' wordt over wijken. In de meeste gevallen werkt het niet. Het wrange is, dat dit mislukken continu zelf gecreerd wordt met het uitwerken van dat beleid. Immers beleid heeft kaders en plannen worden getoetst op het passen binnen die kaders. Het moet meetbaar en SMART zijn, omdat anders niet vast te stellen is of het beschikbaar gestelde geld wel effectief is ingezet. En juist deze cirkel maakt dat we continu beleid bedenken dat we meetbaar maken, waardoor we vaak de kern missen, en vervolgens, na meten, constateren dat het niet werkt en weer nieuw beleid bedenken...

Nog los van de discussie of in beleidstorens de daadwerkelijke kern van wat zou moeten gebeuren geraakt kan worden, is het vooral de behoefte het meetbaar te maken, die maakt dat de resultaten zoals vandaag gepresenteerd in het rapport van het SCP zijn zoals ze zijn. Beleid wordt te instrumenteel gemaakt. Niet de kwaliteit van het werken in wijken, maar het passend zijn in het beleidskader, wordt gehonoreerd. Er wordt continu op het verkeerde gestuurd, omdat de aan de voorkant bedachte parameters al onjuist of 'te plat' zijn. Niet beleid, maar mensenwerk maakt het verschil... Not all that counts can be counted, and not al that can be counted counts, is één van de meest bekende quotes van Albert Einstein. Het raakt denk ik erg de kern van deze vicieuze cirkel.

Meedoen
Bovenstaand probleem houdt zichzelf in stand mede doordat de wijkwerkers, of degenen die daar net 'boven' staan en voor de financiering zorgen, zich continu richten op wat beleid 'nu weer verzonnen heeft'. Immers als ik mijn vanuit de wijk ontstane kennis vertaal in wat moet gebeuren en ik pas dat zo aan dat het past in waar de beleidsbepaler en geldverstrekker zijn zak geld aan verbindt, komt er een enorme berg middelen los. Dit laatste trucje is een kwaliteit op zich en staat los van de kwaliteit van het wijkplan. Ergo niet de beste wijkplannen, maar degene die het best zijn plan weet in te passen en verkopen aan de subsidieverstrekker ontvangt het geld. En dat is veilig voor die verstrekker, want het past in de kaders en is daarmee meetbaar en afrekenbaar. Daarmee krijgen niet de beste plannen, maar de best meetbare plannen het geld. En dat zijn vaak nu net niet de plannen die het beste voor de wijk betekenen.

Vertrouwen
Wat dan wel? De tegengestelde beweging dan wat het rapport als reflex opwekt is nodig. De neiging is om verontwaardigd nog harder te proberen bij nieuwe beleidsplannen de meetbaarheid en afrekenbaarheid in te breien, want 'dit gaat ons niet nog en keer gebeuren'. Het effect is dat het dan juist wel weer gebeurd. Het tegengestelde is nodig: loslaten en vertrouwen. De wijk zelf weet wat nodig is en is verrassend zuinig met vertalen van hun behoeften. Die dan wellicht niet voldoen aan alle kaders maar wel werken. Ik ken in Rotterdam het voorbeeld van een gevaarlijke weg langs een plein met spelende kinderen waar een simpel Intratuin bloembakje en kneuter tuinhouthekje, door de bewoners zelf via een vrijgegeven budget bedacht en gehaald, veiligheid bracht. Niet vandaalproof, niet architectuur esthetisch, maar wel functioneel en goedkoop. Bovendien werd het niet gesloopt, omdat het van de bewoners zelf was...

Nieuw beleid? Njet!
De wijkbewoners, samen met direct aan de wijk gelieerde werkers, kunnen het heel goed zelf. En met verbazingwekkend weinig geld. Het vraagt een nieuw soort professionalisme om dit te faciliteren. Want het is eenvoudig, maar niet makkelijk. Dienstbaarheid, aanwakkeren van menselijke kwaliteiten en passie, en tijdig loslaten lijkt daarbij nodig. Bij het op zoek gaan naar deze 'burgerkracht', hoort misschien wel een 'nee' zeggen tegen grootse beleidsplannen: "We hebben jullie en zelfs jullie geld niet nodig. We doen het zelf wel...." De civil society op z'n best, die de uitgebluste zichzelf vastdraaiende beleidsmachine van de overheid definitief buitenspel zet. Ik geloof zeker dat het kan. Nogmaals dat is eenvoudig en niet makkelijk. De professional en professionele organisaties die deze weg waarlijk durven te betreden krijgen van mij een dikke plus. Niet voor, misschien een heel dienstbaar 'met', maar vooral door de bewoners.

Werken met je hart...

Eindelijk weer eens een blog bericht op mn site! En nog wel in een co-productie met Inge Knoope. Een blog over werken in wijken en buurten. Over het leren kennen van de systemen in het stugge publieke domein, en over je eigen plek daarin. Over het vinden van je dienstbare bestemming en over het realiseren van je wensen. Een blog over een in ontwikkeling zijnde praktijk die wij “Buurt Opstellingen” zijn gaan noemen…

Interesse? Laat het ons weten!

Meedenken? Dat kan, om te beginnen al aanstaande donderdagmiddag 23 mei. De middag waarop we ons idee gaan testen en we nog één wild-card te vergeven hebben…

Het leidende hoofd

“Het lijkt wel of er aan vergadertafels alleen hoofden zitten”. Vergezeld met een brede glimlach sprak enkele weken geleden iemand deze woorden tegen me uit. Naast het grappige visuele beeld dat het bij me deed oppoppen, werkt de onderliggende toon van de quote in me door. Want ja hij is natuurlijk heel waar. Talking Heads, dat is wat we zijn. Redelijkheid, beargumenteerd keuzes maken en goed nadenken over wat je deelt en toezegt, dat is het adagium. Het bedrijfsbelang voorop, dus wees verstandig. Het zijn diep ingesleten gewoonten in ons 'Westerse zijn' en kenmerk van onze cultuur. Echter, zijn we ons altijd bewust van het effect en kunnen/willen we een stap voorwaarts?

Sinds de industriële revolutie is ons doen en laten op het werk gekoppeld aan machinematig en verantwoord gedrag vertonen. SMART geformuleerd, meetbaar en vooral afrekenbaar. Processen, protocollen, duidelijke richtlijnen en in sectoren verdeelde verantwoordelijkheden, zijn het gevolg.

De harteloze consequenties van die werkwijze zijn inmiddels bijna dagelijks nieuws. Fraude, protocolterreur en schuiven met verantwoordelijkheden is aan de orde van de dag. Het tot in het oneindige weg organiseren van ons mens-zijn in een machinematige systeemwereld, heeft geleid tot de crisis waarin we nu staan. Alles zegt ons dat we een stap verder mogen en moeten wagen.

                Volg je intuitie
Het brengt me bij een volgende quote en dat is “the body already knows”. Ook pas gehoord en ook  o zo waar. Als je op zoek bent naar een woning en een huis binnenloopt voel je gelijk “ja hier wil ik wonen”. Om daarna met je hoofd te verklaren waarom dat zo is, maar je gevoel wist het al. Het is in onze maatschappij ‘not done’ een zo belangrijke keuze met je hart te maken.

Ook in het publieke domein en in de complexe structuren van wijken en buurten speelt ons dat parten. Ons sociaal-maatschappelijke middenveld zit vast in verantwoordingsverslagen en proces protocollen. Daar waar ‘we’ eigenlijk weten wat nodig is, moeten we vaak doen wat het protocol ons voorschrijft. Veelal met te trage en halfslachtige acties tot gevolg.  

                Transitie naar het hart

De huidige crisis knabbelt op veel vlakken aan onze wereld. De droom van oneindige economische groei is voorbij en handelen vanuit ecologisch besef komt steeds nadrukkelijker naar boven. Daarbij zien we de opkomst van wat we persoonlijk leiderschap noemen. Een toenemend appél op onze intrinsieke motivatie, op creativiteit, authenticiteit en op innerlijk gezag.

Onderliggend zie ik een transitie van hoofd naar hart. Of beter nog, naar hoofd én hart. De complexe, snel veranderende maatschappij roept om andere manieren van opereren en vraagt om meer dan enkel het hoofd. Het vraagt om luisteren naar je lijf en handelen vanuit je hart. Niet individueel maar samen. In connectie met de ander. Niet oordelend maar ontvangend. Vanuit inclusiviteit. Met elkaar, vanuit ons hart.

Dat lijkt heel eenvoudig en is o zo lastig. We zijn het verleerd. Het vraagt dat we de vergadertafels wegschuiven en daarmee weghalen wat er tussen ons instaat. Om plek te geven aan waar we als mens volledig zitten, met hoofd, hart en lijf. Daarmee zijn we kwetsbaar maar ook zichtbaar en voelbaar aanwezig. Zoekend, aftastend.

                Awareness Based Social Technologies        

Het is een zoektocht die begint met goed voelen. Voelen waar je staat in je werk. Het vraagt je eigen historie in het werkveld te kennen en te zien hoe dat je brengt naar of juist weerhoudt van anderen in dat veld. Het is het gebied van 'deel zijn van het geheel' en tegelijk van 'eigen bijdrage leveren'.

Het is leren van ‘wie je geworden bent’ en dat inzetten in het veld waarin je werkzaam bent, zodat de toekomst, en je bestemming daarin, zich ontvouwt. Dienstbaar aan het grotere geheel kunnen daar je wensen zomaar werkelijkheid worden. Zie hier de liefdevolle verbintenis tussen TheoryU, Creatiespiraal en Systemisch werk. Deze Awareness-Based-Social-Technologies wijzen allen met grote dikke richtingsborden naar slechts één plek: naar ons gevoel.

                Buurt Opstellingen
Door onze oogharen zien wij een werkwijze, waarbij we bovenstaand proces kunnen en willen faciliteren. Specifiek in het complexe en stugge publieke domein van wijken en buurten. We zien een praktijk die we "Buurt Opstellingen" zijn gaan noemen. En ook dat is met opzet een zoektocht. Het is het professionele en inhoudelijk weloverwogen “niet weten” dat we daarbij omarmen. We denken dat alleen door uit te gaan van 'niet weten wat het antwoord is', we de vraag kunnen horen. Hier enkel voorzichtig verwoord als beginnend gedachtegoed. Als een oproep om te werken vanuit ons moedige, slimme en bovenal verstaanbare hart. In wijken en buurten. In het publiek domein. Met elkaar.

 

Wijkgericht werken vanuit de relatie, met onvoorspelbaarheid, twijfel en een fundamenteel niet-weten als krachtig antwoord op 'any stuck situation'. Vanuit aandacht pur sang. Deze blog is een eerste oproep aan eenieder daaraan mee te doen en op zoek te gaan. Wie wil?

Inge Knoope

Hans Moerenhout

De Groeizame Samenleving

Maakbaar?
De maakbare samenleving. Wat is het toch dat we zo met ´maakbaarheid´ bezig zijn? Los van welke politieke stroming ook, we proberen steeds de samenleving een kant op te duwen die we als ´goed´ beschouwen. Via bedachte maatregelen, routes en doelstellingen willen we een bedachte toekomst realiseren die ons goed lijkt. En iedere keer opnieuw blijkt: de samenleving is niet maakbaar. Of we het nu in softe linkse, begrijpende aanpakken zoeken of in harde rechtse op repressie gerichte regelgeving. De samenleving doet zelden wat de maakbaarheid ons voorschrijft.

We zijn net de natuur. Die is ook niet maakbaar, maar zoekt zijn weg, organisch groeiend. `Iedereen wil veranderen maar niemand wil zich laten veranderen` las ik laatst ergens. En tja, in mijn beleving is dat nu precies het punt: we zijn natuur. Of we het nu willen of niet. Oosterse wijzen hebben dat beter begrepen dan onze Westerse wat drammerige overtuiging van ´moeten´ veranderen. Natuur, en dus de mens, is verandering, continu en vanzelf.

Improviseren vanuit het nu
Was het een uit maakbaarheid geformuleerde doelstelling dat we ooit rechtop zijn gaan lopen? Wat maakt ons zulke overlevers? Niet de abstracte maatregelen die we bedenken en gaan implementeren om een mogelijk betere toekomst af te dwingen. Nee. Het zijn de acties die de mensheid in het nu doet, om kwesties uit het nu, als mens, dicht bij de oorzaak op te lossen die ons tot survivors heeft gemaakt. Doen vanuit het nu. Daar zit de beweging en daar zit de energie. Het maakt zelfs het formuleren van een doel overbodig, het brengt ons als vanzelf naar onze bestemming. Het is het overgeven aan de chaos om improviserend onze weg te vinden. En die is er. Altijd.

Focus op verbinding
Het nadenken over de toekomst versterkt ook de verschillen. Discussierend over maakbaarheid vergeten we de realiteit en zien we de weg die zich in het nu openbaart niet. Voor politieke partijen is de maakbare toekomst zelfs hun enige werkelijkheid geworden. Terwijl in de pragmatische werkelijkheid van een concreet probleem de verschillen vaak veel kleiner zijn en de oplossing zich meestal relatief eenvoudig openbaart. Gezamenlijk vinden we dan onze weg als vanzelf. Mensen die met elkaar de oplossing mogen vinden en zich daarop verbinden. Niet tegengehouden door vanuit maakbaarheid bedachte beleidslijnen of sectorale doelstellingen. Uiteindelijk beperken en verlammen die vooral de vrijheid van de creatieve oplossing.

Ik zou deze weg, die de mens mijn inziens weer meer terug brengt naar zijn echte zijn, graag in de politiek terugzien. Het focust op verbinding en oplossingen, in plaats van dat de focus ligt op de verschillen tussen partijen.

De groeizame samenleving
Terug naar opereren vanuit het nu, waarbij we als mensen onze tomeloze creativteit inzetten om de toch best grote problemen die we nu hebben op te lossen. Een politiek, of nee publiek, broederschap in plaats van een partij. Een broederschap dat een groeizame samenleving voorstaat. Dat betekent loslaten, faciliteren, vertrouwen en geloven in vakmanschap. Een beweging die de maakbaarheid achter zich laat en de groei kiest om vanuit verbinding een duurzame toekomst te vinden. Het zou een mooie weg zijn en een politieke ´partij´ die deze weg aandurft verdient straks mijn stem.

het verhaal van het ertussen

20 maart 2011 Er was eens… lang geleden… Nee, opnieuw: er is nu… niet ver weg en niet lang geleden! Een plek waar het anders is. Bijzonder. Een vreemde wereld. Een plaats van ruimte en chaos, een plaats die niet georganiseerd is, maar waar we vrijelijk als mens kunnen ademen en improviseren. Het is de plaats van het ertussen. Hij lijkt klein en moeilijk vindbaar, maar hij is er ontegenzeggelijk en steeds meer mensen zoeken hem op. Het ertussen is de plaats waar het nog kan gebeuren. De plaats waar we mens kunnen zijn. We hebben in onze maatschappij afgeleerd in de leegte te staan, terwijl we met al onze menselijke vermogens zo in staat zijn juist die te ontvangen en te vormen tot iets moois. We zijn vastgelopen in procesgerichte organisaties, in gestructureerde koopzondagen op identieke woonboulevards. We zitten gevangen in geplande ontwikkelingtrajecten en dichtgetimmerde procedures. We hoeven er niet te denken, voelen of alert te zijn. In feite zijn het plaatsen waar we ons continu als mens te kort doen. Gelukkig wint de plaats van "het ertussen" terrein. De transitie fase in stedenbouw wordt inmiddels breed onderkend als heel interessant. Organische organisatiestructuren winnen terrein. Daar waar angelsaksische organisaties de tussenruimte proberen zoveel mogelijk weg te organiseren, zoeken rijnlandse organisaties die juist op en kiezen ervoor er lang te blijven, wellicht wel continu. Ze vergroten daarmee juist die ondefinieerbare plek. Waar zo'n twintig jaar terug projectmatig werken werd gehuldigd en SMART van project naar project gegaan werd, ontwikkelde dat zich tot procesmanagement en is er nu steeds meer sprake van programmamanagement. Pogingen om meer los en in een continu traject van transitie te kunnen handelen. Vanuit mijn eigen ervaringen vind ik dat de term "chaosmanager" wellicht zijn intrede moet doen. Geen projecten, processen of programma's, maar het improviserend vinden van oplossingen vanuit de chaos van het ertussen. Ik heb geleerd dat het waardevol is die ruimte op te zoeken. Want daar is ineens niets, en kijkt iedereen elkaar aan om als mens, creatief, met passie en spitsvondig denkwerk, de voor dat moment meest geschikte oplossingen te bedenken. En voor welke uitdaging ook, het lukt altijd. Vertrouwen, gefocuste passie, samenwerken en vakmanschap zijn de elementen die het doen lukken. Het genereert energie. De moeilijkheid zit hem in het verlaten van de tussenruimte, daar waar de oplossing aan moet haken op onze georganiseerde werkelijkheid, daar komt de frictie en vreet het energie. Maar het loont de moeite, de schijnveiligheid van de structuren wordt steeds meer zichtbaar en de behoefte aan de vrijheid van de tussenruimte groter… Het mooie is…je doet het alleen als er ook echt iets aan de hand is, het is probleemgestuurd. Daar waar in de georganiseerde wereld we elkaar lekker bezig kunnen houden in onze eigen gecreerde processen en beleidsvraagstukken, is die veilige ingeslapen wereld er in de tussenruimte niet. Sterker je betreedt hem alleen, de sleutel om die vreemde tussenwereld te vinden, als je ook echt iets op te lossen hebt. Waar vind ik die ruimte? Overal, overal waar problemen zijn en er echt iets opgelost moet worden. Fysiek in de transitietrajecten van steden of gebouwen. De tijd tussen afgeschreven zijn van een gebouw of plek en het vinden van een nieuwe definitie neemt toe. De tussenfase die ontstaat blijkt vaak de meest interessante. Verlengen van die fase een trend. Kijk naar 't Schieblok, het zwevend hotel Kus&Sloop of proeftuin De Punt, zomaar drie voorbeelden uit Rotterdam waar als verloren gewaande tijdelijkheid van ruimte, nieuwe energie genereert. Niet alleen fysiek, ook in organisaties zie je dit. Daar waar noodzaak hoog is, nieuwe doelen worden gedefinieerd en nieuwe samenwerkingen ontstaan, is er die "tussenruimte". Een voorbeeld vind ik "Oleander Bloeit", in de Rotterdamse wijk Bloemhof. Het is een vraaggestuurd opererende coalitie tussen meerdere partijen die vanuit de kracht van de bewoners werkt. Niet de vaste structuren en aanbodgerichte diensten, maar de mens en zijn vraag staat centraal. De oplossing tussen partijen wordt daar op maat op gebouwd, zonder dat het per definitie moet passen in het vooraf bedachte aanbod. En het werkt, steeds meer mensen staan op en doen mee. Voor mij is het een manier van werken geworden die ik opzoek. Het tussen partijen, plekken, organisaties of afdelingen plaatsen van een doel maakt dat iedereen fris en vanuit die ruimte de oplossing, als mens, gaat zoeken. We kunnen ons er niet vasthouden aan, of verschuilen achter, beleid of proces. En eigenlijk is het heel simpel, we hoeven er alleen maar mens te zijn. Het kost wel aandacht dat te doen, want we zijn het afgeleerd om als mens tot mens samen te werken. Het voelt soms nog onwennig, als een net genezen zieke die voor het eerst weer naar buiten mag. Maar als we de lucht proeven en ervaren hoe het is om weer als mens te kunnen handelen, met alle kwaliteiten die we juist als mens tot onze beschikking hebben is het een openbaring. Een plek waar het goed toeven is en waar, zoals het hoort in een mooi verhaal, we nog lang en gelukkig kunnen leven.

Twitter versus Facebook

Social Media revolutie 
Social media is hot. Het aantal mensen in mn omgeving dat gaat Facebooken en Twitteren neemt dagelijks toe. De vraag of het een hype is lijkt een gepasseerd station. Het zonder tussenkomst van de traditionele informatiekanelen kunnen communiceren is zo krachtig, dat laten we niet meer los. Het is directe democratie. Social media is een revolutie en het veroorzaakt revoluties. De wereld is aan het veranderen.

Snel nadat ik ben gaan twitteren was ik verkocht. De waanzinnige snelheid waarmee kennis gedeeld, gevraagd en gegeven kan worden is immens. Kennis is al lang geen macht meer. Het gaat om netwerken en mensen ipv om geld en organisaties. De quote van Martijn Aslander hierover vind ik altijd heel helder: `het gaat er niet meer om of je een boot kunt kopen, maar of je er één kunt regelen als je hem nodig hebt´.

Twitter als informatiefilter
De kritiek op Twitter dat je er toch geen zin in hebt van iemand te lezen wat hij de hele dag doet en wat hij nu weer eet, wordt vooral geuit door mensen die twitter zelf niet gebruiken. Immers, als ik dat van iemand vind, dan volg ik hem toch niet, of ik zet hem in een lijst die ik alleen lees als ik in de wachtkamer van de tandarts zit en echt niet meer weet wat ik moet doen. Kortom je bent de organisator van je eigen informatie: nieuws, professioneel, persoonlijk, hobbies, etc. Je dirigeert de informatie naar je toe. Twitter is het middel om uit de informatie overload te komen. Het is een ideaal, persoonlijk en snel samen te stellen filtermechanisme voor die informatie die jij wil zenden of zoeken. Snel en 24/7.

Ook over de beperktheid van 140 tekens kan ik kort zijn: de linkjes geven desgewenst alle verdieping die je zoekt. Het aantal diepgaande artikelen dat ik lees is toegenomen sinds ik twitter.

Facebook
Met Facebook heb ik een veel minder hechte band, wel leuk hoor wat fototjes delen en mn vrienden volgen, maar het voyeuristische gehalte is m.i. vooral op Facebook groot. Het is niet zo snel, meer gericht op fun, en minder op kennis delen en zeker niet op het onbekende vinden. Het krachtige concept van `the strength of weak ties` werkt op Facebook veel minder dan op Twitter.

Uiterlijk vertoon
Wat mij echter het meeste tegenstaat is dat iedereen er zo gelukkig is, leuke dingen doet en de meest mooie momenten deelt. Je zou er zelf toch diep ongelukkig van worden, van al dat plezier van je ´vrienden´ op dat Facebook. Ik las laatst de quote ´Facebook is waar je liegt tegen vrienden en Twitter is waar je de waarheid deelt met vreemden´. Hij is wat kort door de bocht, maar herken de essentie wel.

Het deed me bedenken dat Facebook nu is wat ´vroeger´ de straat was waar je woonde. Uit de tijd dat je ´peers´ nog in de buurt woonden waar je zelf ook leefde. Hoe mooi staat de voortuin van de buurman erbij, heeft hij nu weer een nieuwe auto op de oprit staan, en gaan ze nu opnieuw op vakantie... Het is uiterlijk vertoon. Daar waar vroeger dit ´showing of´ in de straat je plekje op de uiterlijke geluksladder bepaalde, wordt dat nu digitaal gedaan, immers je vrienden wonen allang niet meer bij je om de hoek. Mijn ervaring is dat dit vooral op Facebook gebeurd. Twitter is te vluchtig. Ik merk ook dat het ´not done´ is een bekende op Facebook niet te volgen, terwijl dat bij Twitter anders werkt. Ik hoor veel Facebookers verzuchten dat ze mensen volgen die ze liever niet volgen, maar dat de sociale druk niet toestaat ze te ontvrienden. Verder vind ik de link naar werk, merk en hobby pages er te strak ingericht en niet uitnodigend genoeg. Het maakt dat de meesten niet verder komen dat wat foto´s uitwisselen of er chat-achtige gesprekken voeren.

Facebook vs Twitter
Facebook is oude wijn in nieuwe digitale zakken, en biedt zeker mogelijkheden als je op zoek bent naar die cosiness en het hebben van lol met elkaar. Vooral gewoon doen dan. Maar het is niet de revolutie waar ik het in het begin van mn bericht over had. Twitter is feitelijk eenvoudiger maar een veel grootser concept. Het verdiept, brengt verder, is waanzinnig snel en past optimaal bij de veranderingen in de wereld die leiden tot de m.i. onafwendbare ontmanteling van de over georganiseerde en op economisch gewin gerichte maatschappij. Twitter brengt ons dichter bij weer echt mens zijn. Een wereld waar je als mens uitkomt voor je mening en je openstelt voor het corrigerend, lerend en zelfsturend effect van de kudde. Twitter verbroedert. Facebook laat ons eerder verder slapen in de bestaande Westerse wereld van uiterlijk vertoon, via een nieuw digitaal tooltje.

Kortom ik geloof sterk in de op samenwerken gerichte kracht van Twitter, die mensen bij elkaar brengt, het zelfsturend effect van de massa vergroot en 21e eeuws snel is. Voor mij is de keuze eenvoudig: Go Twitter!

BERICHT: nieuw blog omgeving

Tja het nadeel van gratis blogruimte, ineens heeft mn vorige blogsite een nieuwe omgeving en is er van alles veranderd. Grrr. De mogelijkheden spreken me nu minder aan, tijd om te verhuizen naar een andere populiare blog omgeving, deze dus. Hier weer verder met Mens-zijn! blogberichten.  Mn oude blogteksten heb ik hier naartoe gekopieerd, voor de reacties kon dat niet. Zie daarvoor desgewenst de link naar de oude blog: http://hansmoerenhout.weblog.nl/